0 — 1 — 2 —3 — 4 — 5 — 6  — 7 — 8 — 9 — 10 — 11 — 12 — 15 — 16

Bence astronot olmak anne olmaktan daha kolay…. yani öyle olmalı..

Ve bu yolda ilk karşılaşma öncesi son gecemin üzerinden17 sene geçti.

17 senelik bu yolculukta düşe kalka, güle ağlaya, bazen mutsuz bazen mutlu, bazen gururlu bazen hayal kırıklığı çokça el yordamıyla geldik bir döngünün daha başına.
İnsan çocuğu ile kendi çocukluğunu en çok da ergenliğini temize çekiyormuş.
En çok 16 yaşıma sarıldım oğlumla, oğlumun 16 yaşıyla.
Bu sabah fotoğrafı çekerken doğumdan sonraki günleri hatırladım. Çok ağlıyordum ama her şeye. Bebek uyuyor ağlıyorum, uyanıyor ağlıyorum, yardıma geliyorlar ağlıyorum yalnız kalıyor ağlıyorum değişik bir canlı oldum o vakit. 40 gün geçsin bak rahatlayacak her şey dediler 41. Gün” ama hala ağlıyorum” diye ağlıyordum ve sonra bitti, normale döndü şimdi yazarken nelere ağladığımı hatırlamıyorum, öyle bitti.
Bu fotoğraf işte tünelin ucundaki ışığı hatırlatıyor. Yolun ucu hep ışık. Büyümek de bir uçurumdan kendini bırakmak. Yere değil de ışığa doğru bırakmak. Her sene sana yazdığım bu doğum günü yazısını bu sene kendime yazdım. Yere düşmek değil o, ışığa yükselmek demek için. Düşmekler yükselmeklerden daha kolay aslında demek için. 
“Zor diyorsun, Zor olacak ki imtihan olsun*”
Ben böyle konuşmaya başlayınca “hof” diyorsun içinden değil dışından, olsun ben diyor ve ekliyorum. Hayatta iki şey olmaz: doğanı geri koyamaz öleni geri getiremeyiz. Bu ikisi arasında her şey mümkün. Ve bu ikisi arası hızla geçiyor. Buna hem sevinebilir hem de üzülebilirsin yine de sen ne erken sevin ne erken üzül arada olana olmayana

Sen hof dersin diye bunları kızım sana söylüyorum gelinim sen anla kıvamda yazıyorum. Tamam iyi ki doğurdum filozof ettin beni. Apartmanda motoru park ederken kafayı kaldırıp gördüğüm bu ışıktan bana da bunlar yansıdı.
Mutlu ol! İyi ol! Huzurlu ol! Güvende ol! İyi insanlarla ol! Ve kendin ol! dilerim.

Bu da 17 yaşın!