bu tantananın dırdırına..
yok yok YOKKK, artık daha yeni bir şeye başlayamayacağım lakin!!!
koca kişisi ile birlikte son 10 senedir bulunduğumuz (ben bunun 8 adedine dahilim anti parantez) ofisimizi taşırken destek olmadığım gibi yerleşirken de ortalarda görünmeyerek kendi eşyaları mı bile yerleştiremediğimden //süper eve 150 adımlık bir ofis bulduk, mekan geniş, yüksek tavan, öğlenleri eve yemeğe gelen bir koca kişisi daha ne isterim! :)//, annem evini satıp yeni aldığı tadilat işlerinin içine dalmaktan oğluma bakma konusunda desteğinin azalmasından // çok şükürler olsun ki gönlüne göre bahçeli bir ev buldu hem Erin orada köpeği ve kedisi ile daha mutlu olacak//, kayın-annem ve babam Gelibolu’da yazın tadını çıkartmalarına // bin şükür ki yaşlılıklarını geçirecekleri bol oksijenli ömürlerine ömür katan bir yerleri var, başımızdan eksik olmasınlar//, dergi işinin işleyebilmesi, yetişebilmesi, üretilebilmesi, sorunsuz olması için 7/24 kafamda dönen binlerce işlere // ne kadar güzel ki bundan 3 sene önce işsizdim, kendi seçimimdi aslında. Ev kadını ve tam zamanlı anneydim ama şimdi farklı bir kimliğim var hem anneyim, hem de dışarıda üretenim !//, Fotoğraflarını çektiğim güzel insanların işlerini zamanında teslim etmek için sarf ettiğim yüce güce, hıza (bir elimle tren oynarken bir elimde fotoğraf edit ettiğim görülmüştür!!) // süper insanlar tanıyorum, sevdiğim çok sevdiğim bir işi yapıyorum ve bu iş için yatırım yapabilme şansı doğuruyorum, bunda da sorun yok !!//, bu arada normal bir doğuma girip hayatta kendimi ne kadar eksik bir kadın hissettiğime.. evet evet zaten bana sezaryen dendiği gece de böyle eksik hissetmiştim ve çok ağlamıştım // Allah’ıma bin şükürler olsun ki ne kadar sağlıklı bir doğum yaşadım, hepimiz sağlıkla evimize döndük//, “bu hafta evde tamamen ev yemekleri yapıla” diye kendime komut verip neredeyse sadece 2 yemeği yapmayı becerebilmiş olmamama // ne harika bir babamız var ki bugün eve dönünde oğlumuzla tam zamanlı vakit geçirip hem çalışmamı hem de zeytinyağlı bir fasulye yapmamı sağlıyor üstelik bitmedi tüm hafta sonu çalışabilme imkanı veriyor..canım koca kişim!! Çalışmak bizi kurtaracak değil mi? //, bütün bunlara yetişmeye çalışırken gecenin 3’ünde mide krampları ile uyanıp, banyoda sabahı sabah etmeme ve iki gün boyunca 2 kilo (su) kaybı ile hiçbir işe el süremediğime //2.gün kendime geldim en azından serumluk olmadım//, harika bir kahvaltının ortasında, unutkanlığım (unutkanlık diyebilir misiniz buna bilemedim şimdi) yüzünden eve iş teslimi yapmak için kalktığıma // evdeki diğer bebeğin uyku saatiydi ne de olsa //, bu işi yetiştirmek için oğlumun önüne tüm hamur malzemelerini koyup arkamı döndüğüme //kendi kendine kalmasını öğrenmeli//, uyuduğu zaman çalışırım hızında işlere dalıp Ayşe’ye Fatma’nın Fatma’ya Ayşe’nin maili gönderdiğime ve bütün bunları ( detaylı bir to-do listim vardı bugün) toparlamak için sadece 1.5 saatim olduğuna //nasıl da öksürerek uyuyamadı pi-nik kuşum, kıyamam ben ona her şeyi bırakıp yanıma gelip koltukta uzanan küçük bedenine sarılma lüksüm var ya çok şükür//
inanamıyorum mu demeliyim şanslıyım mı demeliyim?
Tüm bunların arasında bir rüzgar esti üstümüze öncelikle, yaz meltemi gibi, uzaktan ama yakın bir dostça, dıştan görüntünün ne kadar önemsiz olduğunu kanıtlayan güzel bir bahçede, bebekli yapılan bir kahvaltı ya da rakı eşliğine kek sohbetinde esti. İyi ki geldiniz ya buralara hem de bu kadar yakına..İşte bunun için,
Son zamanlarda gelen en güzel, en düşünülmüş hediyemizi koluma asıp gezmenin keyfini çıkartabildiğim için, – bakar mısınız Pİ ye ve KUŞ’a, hele bir de bu becerikli ellerden (eltim olur kendisi) çıkan doğum şekerleri tasarımlarını görseniz, az kaldı minik yeğenimizin gelmesine, o zaman görür herkes, şaşılası özellikteler çünkü.-
Ve kendi kazancımla gidip kendime yeni bir flaş almanın heyecanını yaşayabildiğim, aylardır süren bir karar verme sürecini sonlandırdığım, benimle birlikte gelen oğlum ve koca kişimle Sirkeci, Mısır Çarşısı keyfi yapabildiğim için,
Sevgili kardeşim burslu bir şekilde istediği bölüme girmeyi becerdiği için, (tamam yarı burs ama bu da bir katkı değil mi ??:)
Japon pazarından bugün elime gelen yumurta kaplarıma, anlamsam da (yok artık, bir capanca bilmem eksik zaten!!) görselleri için aldığım bebek eşyaları dergisine bu kadar heyecanlanabildiğim için,
Ve günün sonunda işlerin her zaman yetişeceğini gördüğüm, birazdan gidip oğlumu koklamanın bu hayatta ne kadar büyük bir şans olduğunun farkında olduğum için,
Yukarıda ki tüm bardağın boş kısımlarını hayatımdan siliyorum!!
Her zaman diyorum, yine diyeceğim: ben bu hayatın değil telaşenin beni öldürecek olmasından zevk duyarak gideceğim buralardan.. eminim!!
Evet evet hepsinin en sonunda uzun uzun bunları yazmayı tüm gün boyunca aklımdan geçirip, herkes derin uykusuna çekildiğinde, kendimle baş başa kalıp yazabileceğim küçük bir sığınağımın olması da ne harika bir lüks!!
Comments(13)
Açalya says:
15 Ağustos 2009 at 00:15Böyle meşguliyete can kurban! mide kramplarının olduğu gece sana bilmeden sitem ettim emailimde, affola 🙂
AyçA says:
15 Ağustos 2009 at 00:20öle mi ?? ni didindi?? kramplar beynime de giriyordu fark etmemişim bak :)))
annevebebisi says:
15 Ağustos 2009 at 01:25Aycacim, oncelikle minimui icin tebrik ediyorum 🙂 Ellerin/iz/e ve emegin/iz/e saglik 🙂
Isleyen demir isildar demisler :)) Kosusturmacali bir hayat insani dinc tutuyor :))))
AyçA says:
15 Ağustos 2009 at 01:27Sağol Esracım da bazen o demir donkk diye yere inebiliyor mu??:=))
olsun ama dinç kalmak lazım;)
Kuaybe says:
15 Ağustos 2009 at 12:06Bence aynen yazında dediğin gibi, “çok şükür” demelisin, “iyi ki ” demelisin.. Bedellerinin içinde saklı güzellikleri aralamaya devam etmelisin..
Minimui için kocaman kocaman tebrikler!!
AyçA says:
15 Ağustos 2009 at 15:03Hepsini yazdım ki bardağın dolu tarafları olduğunu bunun için şükredilmesi gerektiğini hatırlayayım/lım
çok teşekkürler Kuaybecim:)
Sevgiler
Sermin says:
17 Ağustos 2009 at 21:37Bu kadar çok şey yapabildiğin için bu kadar enerjik olabiliyorsun belki de. Ayrıca fotoğraflardan da çok mutlu görünüyorsun ki bu enerjinin verdiği mutluluk sanırım.
ne güzel, ne mutlu sana Ayça.
Nurşen says:
18 Ağustos 2009 at 00:27Ben sayfanızı yeni keşfettim ve bundan sonra devamlı takip etmek istiyorum.Üyelik yeri göremedim ben mi göremedim yoksa gerçekten yok mu merak ettm. Bu arada MERHABAAAAAAAAAA
AyçA says:
18 Ağustos 2009 at 10:23Sermin ama pilim bitmek üzere gibi hissediyorum bazen .. :=)) neyse şarj olmaya gidiyorum bu haftasonu!!kendime gelirim biraz soğuk bozcaada suyu adamı kendine getirir sanki 🙂
Nurşen hoşgeldin. Üyelikten kastin nedir ? sayfanın en üst sağ köşesinde bir rss linkim var oradan rsse kayıt olabilirsin.
Sevgiler
Hilal says:
20 Ağustos 2009 at 19:53Yoksa Bento’ya mı başlıyorsun Ayça? Yumurta kalıplarını görünce imrendim :)Japon anneler çocuklarının beslenme çantalarında harikalar yaratmak için yarış halinde olup, bu nedenle sabahın bir körü kalkıp, en az 3-4 saat uğraşıyorlarmış.
Ben amazon.com’un azizliği üzünden harika bir Japon sefertasını(Bento lunch box) ve birbirinden ilginç tariflerin olduğu bir manga yemek kitabını-elma diliminden tavşan yapılan tarifi amazonda var- alamamıştım. Çünkü siparişi teslim etmeleri 1 sene sürecekti:( Ben de çözümü Eminönü’nde pasta kalıpları satan bir dükkandan aldığım kurabiye kalıpları ile telafi etmiştim 🙂 Goril şeklinde kalıbım bile var şu an. Ama seninkiler şahane. Bir an evvel yumurta kaplarınla yapacağın güzellikleri görebilmek dileklerime.
Not: “bento lunch box” olarak aratırsan flickr’de enfes fotoğraflar görebilirsin 🙂
Sevgiler,
Hilal
AyçA says:
24 Ağustos 2009 at 22:36Yok Hilal valla becerebileceğimi sanmıyorum ama boş bir vaktimde bakacağım örneklere.
Aslında bu kalıbı çok ilginç kağıt hamuru ile doldurarak boyanacak bir araba heykeli ortaya çıkarttık. Çok amaçlı kalıp 😛
Yazıdaki link verdiğim blogu takip oradan bir sürü şey bulabilirsin bence :=)
Sevgiler
denizbisikleti says:
1 Eylül 2009 at 11:00Bu kadar telaşenin içinde inan okurken bile nefes nefese kaldım.
Allah kolaylıklar versin veee birde gazete ekinde arka sayfada mutlu bir aile portresi gördüm pazar günü. “Erim Oğuz’un küçük yaşta adrenalin sporları ile nasıl ilgilendiğinden bahsediyordu” başlık.
Erin diye birini tanıyorum ama Erim de varmış demek diye düşünürken anne baba fotoğraflarına dikkatlice bakıncaa siz olduğunuzu anladım ve hani kendim manşet olmuş gibi heyecanla eşime ” bak bu benim sürekli takip ettiğim sitenin sahibesi” diye gösterirken buldum kendimi…
Örnek ailemizi tebrik ederek, kendi kişisel başarılarınız ile daha çok gazete küpüründe görmeyi dilediğimi bildirmek isterim…
Sevgiler…
AyçA says:
2 Eylül 2009 at 14:22Elif merhaba,
Biraz önce bir arkadaaşım dedi ki 2.5 – 4 yaş arasındayken çocuk aneye böyle devasa bir enerji gelirmiş tadını çıkarmam gerekliymiş :=) evet çıkartıyorum zaten yorulsam da 🙂
Erim Oğuz’un maceralarını yazmışlar Erin Oğuş adı sakli kaldı :=) güzel oldu 😛
Teşekkür ederim heyecanı paylaştığın için
sevgiler…