En son 6 Şubat günü fotoğraf çekmişim telefonumla. Bugün bahçede kuru dalların üstüne patlamış mısır misali konmuş baharı görünce fark ettim.
Kar yağacak biz çok sevinecektik o sabah.
Kar altında kaldık, çığ düştü üstümüze.
En son dışarı baktığımda kış vaktiydi bu sabah baktım hayat oluyor o sırada dercesine ağaçları çiçekleri sarmış eriklerin.
Çok şey yazmak istiyorum. Annem dedi ki yeni tabaklar almış gelirken getirecek. Baktım dedim ” n’apim ki yeni tabağı”. Ailem iyi memleketim yok artık diyen arkadaşlarım var benim ne cevap yazayım bulamadığım düğümlerce boğazım.
Çok şey yazmak istiyorum. Hiç kelimem kalmamış gibi oysa fasiküller dolusu kafamın içi.
Bu kadarı dursun. Gidip toprağımıza, zeytine, kocaman meşe ağacımıza sarılmak istiyorum. Belki de onlar sarsın beni biraz istiyorum. Toprak iyileştirir demişti bir arkadaşım. Üstündeyken olmasa altındayken diye eklemişti. Sarsılan inançlarımı yeniden güvene çevirsin diye sarsın beni istiyorum.
Çiçeğe bak
Havaya bak
Toprağa bak
Suya bak
Ağaçlara bak
Güven
Yeniden güven
.
Biraz zaman alacak ancak yine olacak. Bu sabah çünkü kuru görünen o dallardan eriklerin çiçekleri doğmuş.
