Parmaklarımın olmadığını hissettiğimi yazsam bu gece hissettiklerimi anlatmaya başlamak için doğru bir nokta olur muydu bilmiyorum. Sadece parmaklarımı değil ellerimi, sırtımı, bacaklarımı daha da ileride karnımın içindeki sert duran bir şeyleri yok sayıyorum derin bir uykuya geçmeden önce. Nasıl bir içsel yolculuğun içindeymişim ve nasıl bu noktaya gelmişim ben de...

  İşim var, yetiştirmem gereken fotoğraflar, toparlanması gereken dosyalar, kendimle savaşıyorum 18:30 dersine mi gitsem 19:30’a mı yoksa bugün de mi gitmesem yarın giderim, yok yok dün de gidemedim, kaldır popoyu Ayça!! 15 dakika sonra salondasın hem de yürüyerek diye kendimi ittiriyorum. Havada bahar kokusu olsa da hala akşam üzeri...

Yol boyunca sürekli düşünerek yazdığımı fark ettim eve gelir gelmez ve miniciğim uyur uyumaz tutamadım kendimi.. bunca yıldır nereye saklanmış bu yazma isteği.. hoş küçükken de günlük tutardım sonraları annemin okuduğunu anlayıp italyanca yazmaya başladım annem italyanca öğrenir olduğunda bıraktım günlük tutmayı.. hala bazı günlüklerim durur.. Anne yaaaa belkide yazar...