Dün akşam derste “ne o kaşık bükmeye mi gideceğiz yoga ya? ” diye bir cümle duydum. Birisi demiş iste Yok yok kaşık bükmüyoruz elbette.Kendimizi büküyoruz. Korkarak, titreyerek, hazla bazen ürkekçe bazen coşkuyla bazen sessizce.“Matın üzerinde her ne ise tavrın yaşamında da o” yu deneyimliyoruz.Bir poza girip yapamadığında ya da yaptığında verdiğin...

Neydi o? Ekim de mi başkaydı Kasım da mı? Aşk mıydı ? Ekimini Kasımını bilmem bana her gün aşk buralar. Kasırga dediler fırtına dediler. Şu an usul  usul  yağmur yağıyor tam karşımda. Eskiden olsa bir panik hali içinde olabilecekken bunca uyarıya rağmen” gelene eyvallah” rahatlığında yüreğim gerekli önlemleri de alarak...

Bilmem ki New York’ta 1000 kişiye ders verseydim bunca büyür müydü kalbim? Sangha bağı ne farklı, onca vakte rağmen üzerinde çok da düşünmeden bir dersi birlikte verebilmek. Çok bildiğimiz bir yerden bağlıyız. Nergis ve Şeyma ‘hadi’ dediğimde ‘hemen’ dediğiniz için ❤ O ağaçlarla o yapraklarla o güneşle batan o seslerle...

Bir gün O’nun gibi öğretemeyeceksem hiç bu işe bulaşmasam iyi olur derdim. Bir gün bu işe bulaştım ve öğretmeye başladım Cümlemi de değiştirdim: “Ögretirken ilhamım olasın” diye.Çok değerli hocalarla çok değerli dersler yaptım O’nun yeri hep başka kaldı.Benim için ilham perisi,vinyasa kraliçesi,zerafetin bu dünyada beden bulmuş hali daha da ileri...

Şu ters duruslar zihni sakilestiriyor ya hah işte benim sinirlerimi ziplatiyor!! süper konfor alanimin dışında kalıyor o sebep her pratiğin sonunda 10 dakika kadar o alanın dışına çıkartıp kendimi, yapamasam da sinirlerim oynasa da çeşit çeşit ters duruş, ters duruşa hazirlanis gibi hareketler yapiyirum..Konfor alanından çıkmak sinirlerimi yatistiriyor her seferinde...