Saat sabahın 10 u oldu bile. Günlerdir nasıl vakit geçecek diye sorup dururken kendime bu sabah geldi çattı ve saat 10 oldu ve hala bir ses yok telefondan.Bugün karışık bir gün; annem anjiyo oluyor belki de şu anda ameliyathanede bilmiyorum, babamı kaybedeli tam 2 sene bitti, ben oğlumu görmeye gideceğim...

–          37.hafta bitti. –          Tam 2 hafta 6 gün kaldı bilemedin 3 hafta 4 gün. –          Benim +17 kilo fazlam var. –          Ama hala fotoğraf çektirirken aynı t-shirtümü giyiyorum: D –          Bebiş 3018 gr olmuş. –          Bebeğin keyfi her şeyi yerinde “kıpırcan”lıktan “danacan”lığa geçmiş durumda. –          Geceleri uyumak iyice zorlaştı....

Günler şimdi biraz daha yavaşladı, oğlum kıpır kıpır yerinde durmuyor, sanırım artık O da bizi görebilmek için sabırsızlanıyor. Akşam oldu mu heyecan sarıyor iyice beni, 37. hafta bitiyor yani artık her an gelebilir. Heyecandan daha başka bir şeyde var: korku. Ve bu genelde geceleri ağır basıyor. Dağdayken ya da doğadayken...

Zaman nasıl geçiyor artık bilmiyorum/uz. Bir bakıyoruz Pazartesi bir bakıyoruz Cuma ve korkarım önümüzdeki 1-2 sene aynen bu hızla geçecek. Yoksa bundan sonra hayat mı bu kadar hızlı geçecek? Kesinlikle zamanı tutamıyorum ama tutamadığım kadar da geçmiyor. Her dakika bir yandan saat gibi geliyor zaman daraldıkça artık bebeğimi elime almak...

  Bu hafta sonu yine ormanda yürüyüş yapmaya gittik. Bu sefer bizimle Gül de geldi. Önce yine bir kahvaltı yaptık ama beni şaşırtan bir performansla Gül çok az gıda aldı, dişçi sonrası gel dememek lazım kendisine bu anladım 🙂 Aslında az yürüyecektik ama yine 5 km galiba bitti. Hava sanki...