Günler şimdi biraz daha yavaşladı, oğlum kıpır kıpır yerinde durmuyor, sanırım artık O da bizi görebilmek için sabırsızlanıyor. Akşam oldu mu heyecan sarıyor iyice beni, 37. hafta bitiyor yani artık her an gelebilir. Heyecandan daha başka bir şeyde var: korku. Ve bu genelde geceleri ağır basıyor. Dağdayken ya da doğadayken...

Zaman nasıl geçiyor artık bilmiyorum/uz. Bir bakıyoruz Pazartesi bir bakıyoruz Cuma ve korkarım önümüzdeki 1-2 sene aynen bu hızla geçecek. Yoksa bundan sonra hayat mı bu kadar hızlı geçecek? Kesinlikle zamanı tutamıyorum ama tutamadığım kadar da geçmiyor. Her dakika bir yandan saat gibi geliyor zaman daraldıkça artık bebeğimi elime almak...

  Bu hafta sonu yine ormanda yürüyüş yapmaya gittik. Bu sefer bizimle Gül de geldi. Önce yine bir kahvaltı yaptık ama beni şaşırtan bir performansla Gül çok az gıda aldı, dişçi sonrası gel dememek lazım kendisine bu anladım 🙂 Aslında az yürüyecektik ama yine 5 km galiba bitti. Hava sanki...

Henüz tamamı bitemedi IKEA evimizin herşeyi tamam da bir kerede alacağımız ürün beklemesiz olsun;dolabımız eksik 26 Şubata kadar odamıza koyamayacağız. Sanki dolap olsa içine koyacak askıya asmalık binlerce kıyafet var ya.. 🙂 Odamız babane ve dedemizin hediyesi, içinin dekorasyonuda perdeden çarşafa anneannenin hediyesi.Bir de yatak kenarlıklarını bitirip getirince anneanne tastamam...

Sonuna çok yaklaştık artık.. yaklaşık 4 hafta var.. ben daha önce olur diye düşünüyordum ama Alper Bey vaktini doldurabileceğini söyledi.tam 2600 gr oldu!!!