Doğumgünlerini severim ancak kutlamayı değil.. yok kutlamayı da severim ancak her sene değil.. her sene de kutlayabilirim ama bilindik şekilde olmazsa.. alternatif herşeye varım.. yeter ki yıllardır yaptığımızdan farklı birşeyler olsun.. Büyük doğumgünleri genelde artık fix menü hesabından gidiyor, haz etmiyorum, katılmıyorum, asilik yapıyorum!! .. küçüklere bakınca evde ya da...

Bugün oğlumun 2. yaş günü. Bir şekilde bu yazıya başlamak gerekti ilk cümlem bu oldu. Şimdi bu iki sene ne de çabuk geçti diye düşünüyorum. Sanki ilk günlerin, ayların tadını mı çıkartmadım, birşeyler mi eksik kaldı ne başa sarıp sarıp Erin’i yaşamak istiyorum ki her şeyi bırakıp hep yanında olma...

Ne yazacagimi bilemedim ki ben simdi.. Gunlerdir heyecandan ölüyorum da kimselere ses etmiyorum Bundan bir iki ay oncesinde bir oyun okulu açma fikriyle yola çikip son tahlilde kendimizi bir yuvada bulduk.. hizli çekim bir anlatim oldu bu ama işin doğrusu bu.. Bu yuva nedir, neresidir, biz ne oyun okulu açmak...

Yoğun bir haftasonunu hızlı bir hafta başı karşıladığında ve bu yoğun haftasonu elveda dediğim iki dişimin ağrısı beynimi deldiğinde dinlenmek bu akşam pek mümkün değil. Her hamilelik bir diş demekmiş ben iki hamilelik geçirdim galiba iki tane dişimi çektirdim!!! çekilen şeylere diş denecek hal kalmamıştı o ayrı.Ve bu iki diş...

Son zamanların favori oyunu.. “anne mum yak iiki dodun bapçam ben” 50 kere mum yakılır mı?? hadi yakıldı 50 kere söndürme gücünü nerden buluyorsun be oğlum!! hadi 50 kere söndürdün her seferinde “iiki dogdun” diye tüm aile fertlerine ve arkadaşlarına tekrar tekrar şarkı söyleme gücünü??