Önce Bugün günlerden 1. sınıf diye başladı hikaye.. Aslında hikayenin daha derini var ilk yuvaya başlama deneyimleri gibi ve hatırlamak istemediğim sonra bize o deneyimleri unutturan Ahtapot Poti. Çok korkuyordum ve sanırım sen de benim yüzümden korkuyordun öyle ki 1 ay kadar bahçede seni beklemek durumunda kaldık. Üstelik 66 aydan hüküm...

Nerede bir kağıt kalem görsen bir hikaye, bir resim, bir hediye çıkıyor hayata. El yazısından daha çok düz yazı yazmayı seviyorsun bu yüzden İtalyanca ödevlerini daha büyük keyifle yapıyorsun “İtalyancada el yazısı zorun değil ki ” diye sevinerek.. Tarihimize not düşelim .. yine yeniden seneler sonra İtalyanca  ödev yapmak!  

Geçen sene okulun ilk gününden notlar almıştım senin için. Üzerinden tam 1 yıl geçti, okumayı yazmayı öğrendin, tek başına koca bir binada nasıl başa çıkacağını öğrendin (?), “arkadaşlarım benim istediğim oyunları oynamıyor ama” diye ağlayarak geldin çoğu kez eve, yarı yıl karnende okula uyum “iyi”yken yıl sonunda “pekiyi” oldu, sisteme ayak uydurmayı...

4. sınıftaydım, babam sınıfa girdi, yanıma geldi, başımı kollarımın üstüne koymuş sırama kapanmıştım: çok üzgündüm! Başımı kaldırıp: “baba lütfen ama” dediğimi bugün bile hatırlıyorum. “Hayır olmaz” demişti. 23 Nisan gösterilerine katılmama izin vermiyordu! Hiç bir zaman anlamadım, hala bugün bile! Oysa ki yuvadaki folklör kıyafetlerimi o yaşımda uzun zamanlar evde...

Uzun bir ara verdim yine.. ama geldim! Önemli günleri yazmadan olmaz ki .. 5,5 için çok erken derken biz bu hafta 1.sınıfın ilk dönemini bitiriyoruz bile! zamanı tutabilene aşk olsun! Daha dün doğmuştu bu çocuk şimdi “Akdeniz Karadeniz karneleri isteriz” tadında günlerine geldik! Gönül isterdi gitsin kendisi alsın karnesini ama...