Sabah mutfak masasında kahvaltı hazırlarken beni okula yolcu etmeden önce annem “bugün kardeÅŸin gelecek evimize” dedi. Sancılar baÅŸlamış tabii o saat ben anlamadım durumu. Masanın oturduÄŸum yerini, tahta tabureyi,karşı apartmandaki balkonları hepsini hatırlıyorum.
Aynı gün okuldan çıkınca babam götürdü beni hastaneye. Dimdik saçlı bir bebek gösterdiler bana.
O gün saat 15:00 gibi ben abla oldum.

Sonra eve geldi 8 gün annem babamın ortasında uyuyup sonra çok ağlıyor diyerek odama dönmüşüm. Bir zararı yok ağlamaktan başka dedim herhalde.

1985 çok kar yağdı. Annem ben ve koca mavi gözlü ağlayan bebek kışı bir odada geçirdik.
Sonra hep beraber büyüdük.
Tüm bu olanların üstünden bugün 38 sene geçti.
Yazı bu kadar.
Karındaşım, annemin öbür incisi, oda arkadaşım, beni abla yapanım 🖤
İyi ki doğmuşsun yani o ilk 8 gün belki öyle düşünmedim hatırlamıyorum ancak sonrasına hakimim.