Dün oyun grubumuz ile Santral İstanbul’a gitmeye karar verdik. Burnumun dibinde olan bu küçük cenneti nasıl da önceden bilememişim, gitmemişim anlamadım.

Müze girişi ücretsiz, içeride kafeler var ve kimse birşey ye iç diye tepene binmiyor, müze içerisinde Erin’in yaşındaki çocukların dahi ilgisini çekecek deneyler var, girişte rehberlik alınabiliyor, çim alanlar dümdüz, araba yok, ağaçlar altında serin serin özgürce koşuşturabiliyor minikler. Hafta arası olmasının sakin olmasında payı büyük herhalde. Sürekli bir etkinliğin olduğu Santral İstanbul sık sık ziyaret edilebilecek bir mekan. Çocuklar için atölyeler, sergiler v.b etkilikler web sitesinden takip edilebilir.

Bizimkiler gelince.. Şubat ayında ilk buluştuğumuzda şakın şaşkın birbilerini inceleyen çocuklarımız dün ilk defa bizim müdahelemiz olmadan kendi kendilerine koşuşturup, saklambaç oynadılar.
Bu oyun grubunun amacına ulaştığını girdiğim her ortamda hissederken artık beraber oyun kurmaya başladıklarını gördükçe daha da iyiye gideceğini hissedebiliyorum. Erin arkadaşlarının adını söyleyip nerede olduklarını sorduğumda artık tepki de veriyor yani birbirlerini tanıyorlar.
Dün ilk başlarda bir süredir görüşmemek kaynaklı unuttuklarını sanmıştık ama kısa sürede hatırladılar.. zamanla beraber başka oyunlar kuracakları, boya yapacakları, tiyatro seyredecekleri hatta oynayacakları v.b aktivitelerin geleceği günleri iple çeker oldum..