Kalabalık sofraların olduğu ve benim hatırlayabilir olduğum en son bayramım 4 yaşındayken. Sonrası sisli.
Aile büyüklerini ardı arkası kaybetmek ve hiç hatırlayamadığım bayramlar.
Nerede çocukluğumun bayramları demeyişim belki bundan.
….
Hayatımda sanki Ramazan ile bu sene ilk karşılaştım.
Fakat içimde çok büyük bir hasret var kalabalık iftar sofralarına, sahurda çayın demlenip ekmeklerin kızarmasına ve sonrası dedeli, babaanneli, anneanneli, dayılı, amcalı, halalı, teyzeli, kuzenli, yeğenli, analı, babalı çoluk çombalak bayram sofralarına.
…
Bu bayram yine çekirdek aileyiz. Herkes bir tarafta.
Bilmem bundan sonrası, benden sonrası tufan olur mu?
Fakat bugün oğlumun elimi öpmesi bana çok keyifli geliyor.
Çikolata ve harçlık vermek de öyle. Çantama çikolatalarımı alıp gördüğüm çocuklara vereceğim. İyi çikolata seçtim lütfen duyar kasmayın “şeker amağğ” diye.
Bu bayramın adı üstüne: şeker bayramı. Bütün sene vermeyiniz efendim şeker ancak çocuklar harçlık ve şeker bekler. Kültürümüzü geleneklerimizi yaşatmaya devam etmeliyiz.
Bayram benim için birlik,aile, kültür, miras, gelenek demek.

Senin için ne demek?

Bu bayram neredesin?

Biraz meraktan biraz kendimi çevremde yalnız hissetmekten soruyorum.

Büyüklerimin ellerinden küçüklerimin yanaklarından öperim.
Çiçekleri de buradaki (yani sizlere) aileme az önce topladım

Ramazan bayramımız kutlu olsun
.