Günler şimdi biraz daha yavaşladı, oğlum kıpır kıpır yerinde durmuyor, sanırım artık O da bizi görebilmek için sabırsızlanıyor. Akşam oldu mu heyecan sarıyor iyice beni, 37. hafta bitiyor yani artık her an gelebilir. Heyecandan daha başka bir şeyde var: korku. Ve bu genelde geceleri ağır basıyor. Dağdayken ya da doğadayken nereye gittiğimi bilmediğim zamanlarda yaşadığım panik başladı son zamanlarda. Genelde paniğim boşa çıkar herkesten önce giderim en çok korktuğum yolu; şimdi de buna güveniyorum: çok korkuyorum ama bittiğinde eminim çok kolay geçmiş olacak – ya da bana öyle geliyor – 🙂
Ama bu arada eğlenmeye devam ediyorum. Nerelere vursam nazar değmez bilemiyorum ama çok şükür çok rahat bir hamilelik geçirdim/geçiriyorum ve her saniyesinde çok keyif alıp çok eğlendim ama dün akşam başka bir eğlendim/dik. Dün Tayman ananemiz ( sanki başka var: D ) hastane şekerlerimizi yapmak için tülleri, kurdeleleri vs. toparlayıp bize geldi. Bütün gün elişi dersi gibi oturup şekerlerimizi yaptık ( çok da güzel oldular 🙂 ) Akşamda bizde kaldı ve beraber bir film seyredelim dedik günün yorgunluğunu alsın diye  (çookk yorulduk tabii). Filmimiz “Ray” Ray Charles’ın hayatı dolayısıyla ağırlıkta müzik var. Bizim her dakika aman sakin olsun aman huzurlu olsun diye dinlettiğim içimi bayan tüm o klasik müziklere en ufak tepki vermeyen, başkalarından duyduklarımdan sonra bizim bu çocuğun nesi var da müzik sevmiyor dediğim beyimiz film boyunca beni yerimden hop oturttu hop kaldırdı. Ray söylüyor bizimki oynuyor Ray susuyor bizimki duruyor. Elimizde kamera ağzımız açık seyrettik, hayır filmi değil tabii ki. D Resmen dans etti ve ben artık çocuğumun tarzını anladım: çocuk blues seviyor blues! Öyle Mozart Babyler, Beethovenlar falan bize gelmiyor:D Çıkar ayak keşfettik beyimizin ne sevdiğini…Artık doğumhanede “varsa Ray Charlestan bir kuple hit The Road Jack alabilir miyiz efeeemm” diyebilirim. Doğumhane diyince; yarın kontrolümüz var. Bakalım kaç kilo olduk, durum ne, nerde duruyoruz, ne yapıyoruz içeride. hoş şu anda günlük antrenmandayız. “Haydi, hoopp bir-kiii şimdi topuk ciğere. hıh tamam şimdi eller göbeğin tam ortasına birde kafayı şöle koyduk mu” şeklinde süren bir antrenmanımız var. O ayakları tek tek ısıracağım haberi yok daha başına geleceklerden.
Son olarak ben artık tartılmak istemiyorum 🙁 yarın sabah yine o tartının üzerine çıkacağım için ayrıca gerginim. En son +16daydım geçen hafta.