Bugüne kadar hamileyken hep aman nazar değer diye çoğunu yayınlamadım ultrasonlarımın. Ama doğumdan sonra bu mucizevi yolculuğu yayınlamayı çok istiyordum. İşte vakit o vakit. Özellike 4D ultrasonun nasıl acayip bir duygu olduğunu anlatmak zor. Karnımdaki bebeğin nasıl birine benzediğini 5. aydan itibaren biliyordum. Özellike son haftalarda yüzü dönük olan bebeği...

Birikiyorum..Biriktim..Geceleri uyurken tam 13 gündür neler yazacağımı toparlamaya çalışıyorum, cümleler su gibi akıyor beynimden oysa yazacak halim hiç yok.Minik Erin ağlıyor ben ağlıyorum, gülüyor ben ağlıyorum, uyuyor ben ağlıyorum, kucağıma alıyorum ağlıyorum, beceremiyorum ağlıyorum, öğreniyorum yine ağlıyorum.. lohusalık mı annellik mi bilemiyorum ama dibine kadar yaşıyorum. Gözyaşlarım akıp duruyor; ağlama...

Gitmeden bir yazmak istedim.Önce kocaman bir teşekkür dün akşam beni 1 büyük rakı ve kutu kutu bira içerek animasyonlar ile rahatlattığınız için; Hülya, Gülay, Eray, Yiğit ve AlpaySiz olmasanız dün gece çok zor geçerdi biliyor musunuz?Onlar alkollü anasona ben alkolsüz anasona talim gece süper geçti sabaha kadar Alpay ve ben...

  Gözlerimden uyku akıyor ama heyecandan “tir tir tirtiyorum” – ©Mükremin Çıtır.Blogumun bu saatte bile ziyaretçi aldığını gördükten ve bugün doktora gidip sonuç alacağımızı yazdıktan sonra sorumlu hissettim kendimi ve iki kelime yazmak istedimÜstelik tam da tarih 14 Martı devirmiş 15 Marta karışmışken 40. hafta bitti hatırlatması ekranımda çıkmışken artık...

Bugün de bitmek üzere, oğlum içeride zıpzıp oynuyor. Yarın kontrolümüz var ve ben artık gerginim ve buna engel olamıyorum.Bilgisayar başında oturmak zor geliyor ama yapacak fazlada bir şey yok, kitaplar bitti sayılır okumaktan, sabahtan camların çerçevelerini de sildim, daha fazla temizlik de yapamıyorum, yemek de var, keşke laptopumu ofiste bırakmasaydım...