Bugün oğlumun 2. yaş günü. Bir şekilde bu yazıya başlamak gerekti ilk cümlem bu oldu. Şimdi bu iki sene ne de çabuk geçti diye düşünüyorum. Sanki ilk günlerin, ayların tadını mı çıkartmadım, birşeyler mi eksik kaldı ne başa sarıp sarıp Erin’i yaşamak istiyorum ki her şeyi bırakıp hep yanında olma...
Ne yazacagimi bilemedim ki ben simdi.. Gunlerdir heyecandan ölüyorum da kimselere ses etmiyorum Bundan bir iki ay oncesinde bir oyun okulu açma fikriyle yola çikip son tahlilde kendimizi bir yuvada bulduk.. hizli çekim bir anlatim oldu bu ama işin doğrusu bu.. Bu yuva nedir, neresidir, biz ne oyun okulu açmak...
Anneanne: “Erincim saat 10 oldu hadi bakalım artık yatağa giriyorsun” Erin: “Ben bügün uyudum” !!! Ayça araba kullanır,trafik sıkışık durdukları bir sırada arkadan Erin: “Annemuuu bak abla bagsbani bapıyooo” ( Anne bak abla bugs bunny yapıyor ) yani otelin önüne engelli iniş çıkış yokuşunda kayma oyunu oynayan kızdan bahsediyor. Yine...
Son zamanların favori oyunu.. “anne mum yak iiki dodun bapçam ben” 50 kere mum yakılır mı?? hadi yakıldı 50 kere söndürme gücünü nerden buluyorsun be oğlum!! hadi 50 kere söndürdün her seferinde “iiki dogdun” diye tüm aile fertlerine ve arkadaşlarına tekrar tekrar şarkı söyleme gücünü??
Eskisi gibi sık yazı yazamıyorum. Öncelikle merak edip mesaj atan sevgili dostlarıma teşekkür ediyorum: evet iyiyiz :=) İlk günler haftada 2 diye başlayan iş hayatı dört güne çıkınca değil siteye yazı yazmak notlarımı bile düzenli tutamaz hale geldim Bundan şikayetçi değilim, müthiş bir hayat dinamiği oldu bana ancak evde oturmak...