Bugün oğlumun 2. yaş günü. Bir şekilde bu yazıya başlamak gerekti ilk cümlem bu oldu. Şimdi bu iki sene ne de çabuk geçti diye düşünüyorum. Sanki ilk günlerin, ayların tadını mı çıkartmadım, birşeyler mi eksik kaldı ne başa sarıp sarıp Erin’i yaşamak istiyorum ki her şeyi bırakıp hep yanında olma...

Günlerdir her iyi ki doğdun şarkısında dudaklarını uzatıp”uff”yapan oğlumuz en sonunda harika bir pazar günü, güneş içimizi ısıtırken ısımızı arttırarak mumunu üfledi. Hava çok çok güzeldi.Bütün ailemiz,arkadaşları,arkadaşlarımız yanımızda, önce çocukların oyunları daha sonra büyüklerin istop heyecanı ile bir piknik yaşadık. Üzerinden iki gün geçti ben hala yorgunluğu üzerimden atabilmiş değilim. Dün...

Birikiyorum..Biriktim..Geceleri uyurken tam 13 gündür neler yazacağımı toparlamaya çalışıyorum, cümleler su gibi akıyor beynimden oysa yazacak halim hiç yok.Minik Erin ağlıyor ben ağlıyorum, gülüyor ben ağlıyorum, uyuyor ben ağlıyorum, kucağıma alıyorum ağlıyorum, beceremiyorum ağlıyorum, öğreniyorum yine ağlıyorum.. lohusalık mı annellik mi bilemiyorum ama dibine kadar yaşıyorum. Gözyaşlarım akıp duruyor; ağlama...