Güne çok erken başlıyorum, uyku tutmuyor sabahlari, bir an önce kalkıp yaşama karışmak var içimde. Bu bu döneme ait değil son 3 yıldır kuşlar bile uyanmadan kalkıp sessizliği dinlerim lakin bugünlerde gün nasıl olacak merakıyla uyanıyorum. Bir kere haberlere bakıp bir daha bakmıyorum. Sevdiceklerimin iyi olduğunu duyup günlük rutine geçiyorum....
Bundan 15 – 20 gün öncesine geri dönüp neleri dert ettiğimizi nelere öfke duyduğumuzu neleri kafaya takıp içinde dönendigimizi hatırlayan var mi? Şimdi tek derdimiz hayatta kalmak, sağlık ve sevdiklerimizin güvende olması.Süreç bittiğinde _ki bitecek ne bitmedi bu yaşamda?_ hatırlamak üzere şuraya bıraktım bu sabah uyandığımda ilk gördüğüm görüntü ile...
1 — 2 —3 — 4 — 5 — 6 — 7 — 8 — 9 — 10 — 11 — 12 16 martberaberlik, yol arkadaşlığı,hayat birlikteliği, ebeveynlikyolunda bir sene daha geride kaldı bugün. Erin 12 yaşını bitirdi biz 19.Bugün EVDE KALARAK doğum günü kutluyoruz.Duygusal analık kelimelerine ulaşamadığım bir gün,biraz endişe,biraz korku ve bunları yönetecek iç güç,bolca dua, uzaktan dokunmadan sokaklarda sosyalleşmeden yapılan sohbetler bolca mutfak el işi dizi...
Kıyametler kopan şu günlerde hayata dair inancının umudunun tazelenmesine güçlenmesine destek olabilecek ne varsa yapmalı insan.Her şer bir hayr,Her musibet bir nimet inandım, öyle de olsun.2. Cemre düştü suya hafta sonu da toprağa geliyor. Yaşam döngüsü yineleniyor herşey yeniden doğuyor. Avuçlarımda,kalbimin üstündeki pitpit seslerde hatırlıyorum şu günlerde.#kurşunluköyü ndeyim bu hafta...
Avluda bir gürültü biraz önce. Bu yavru içeri girmiş bizim kızdan kurtulmaya çalışıyor. Bu hafta ikinci vaka biri ölü biri iyileşti demin uçtu avucumdan. Avucumdan uçarken gözüm araziye takılıyor,bir kaç gündür ilk defa gördüğüm bir cins minik siyah beyaz kuş sürüsü yine yemek peşinde. Dün evin dibine kadar gelmiş ibibik...