Kendimi gerçekten sevmeye başladığımda anladım ki duygusal acılar ve keder, bir uyarıydı bana kendi gerçeğime karşı yaşadığımı anımsatan. Biliyorum, bugün buna “özgün olmak” diyorlar.Kendimi gerçekten sevmeye başladığımda zamanı gelmediğini ve o kişinin hazır olmadığını bildiğin halde onu isteğimizi yapmaya zorlamanın o insan kendim de olsam ne kadar utanç verici olduğu...
Kalabalık sofraların olduğu ve benim hatırlayabilir olduğum en son bayramım 4 yaşındayken. Sonrası sisli.Aile büyüklerini ardı arkası kaybetmek ve hiç hatırlayamadığım bayramlar.Nerede çocukluğumun bayramları demeyişim belki bundan.….Hayatımda sanki Ramazan ile bu sene ilk karşılaştım.Fakat içimde çok büyük bir hasret var kalabalık iftar sofralarına, sahurda çayın demlenip ekmeklerin kızarmasına ve sonrası...
1 gün tutarım dediğim orucun beni tutması üzerinden 30 gün geçti.3 gün hariç bırakmadım. Bırakmadım değil bırakmadım ve bu benim ilk Ramazan orucum. Sahurun sihirli şifası mı?Çeşmeden su doldururken suyu içebileceğin o vakti beklemek mi?Yemek yaparken nasıl olmuş diye kaşığın ucunu ağzına götürürken kendini bulmak ve fark etmek mi?Enerjinin düştüğünü...
Sadece çok beğendiğim için degil de hatırlamak için de koydum şuraya bu güzel iki kareyi. Fotoğraf kocam bey tarafından “aa bi fotoğrafımı çeksen be canım” demem ile çekildi. Poz vermedim sohbet ederek yürüdüğümüz bir Ayazma kumsalı hatırası oldu. İnsan hayal ettiğini gerçekleştirdiğinde mi mutlu oluyordu yoksa hayal etmek mi daha...
12 sene önce bugün Ara Güler’in portresini çekerken biraz heyecanlıydım. İlknur yanımda bana şahitlik etti. O gün bu hoca bana fotoğraf çekmeyi bilmiyorsun sen ışık öyle mi kullanılır dedi. Ben titreyerek bastım deklanşöre. En fazla 10 kare vardır üstü yok. Sergi icin 2 tane seçtim. Biri bu.Sonra vefat etti.Sonra bu...