Demiştim Sanal Yaşama veda diye..Bu sanal yaşama veda kampanyam dahilinde taa en başından beri işin içerisinde olsam da bir türlü tam içerisine giremediğim, konuşmaları takip edemediğim daha doğrusu anlayamadığım bir şey yazsam da iki bozuk yiyip sayfayı “tamam tamam” diyerek geri kapattığım ama yine de arada ucundan kıyısından dahil olduğum...

Geçenlerde telefonum düşüp kırıldığında birden panikledim öncelikle yeni bir telefon almanın nakit ve vakit maliyeti için ve içten içe “tanrım online olamayacağım bir süre!” diye düşündüğüm için. Üzerine uzun uzun düşündüm o geçenlerden beri..herşeyim(iz) internet olmuş ve bağımlılık düzeyinde yaşıyoruz. Kendi adıma konuşayım: ben bir bağımlıyım! Ne farkı var sigara...

Ben Kalamışta doğdum.. orada büyümeye başladım.. severim oraları. Yeşil, sakin, huzurlu, iyot kokar sahili. Severim parkını. Çocukluğum geçti. Paten kaymayı, bisiklete binmeyi becerdim o sokaklarda. Burnumun direği sızlar oralara gittiğimde, çocukluğuma özlemim gelir oturur ciğerimin üstüne. Bağlıyımdır çocukluğuma. Eskileri taşımayı borç bilirim kendime hangi nedenden bilemesem de! Lakin ben Beyoğlunda...

Evden neşe ve de heyecan ile çıkıyordum tüm son günlerin içimi kemiren karanlığına r en,tüm o karanlığı kapının arkasında koyup neşe ve heyecanı koluma takıp merdivenlerden iniyordum. Hala tüm arızlarına, gözümde biriken ama akmaya güç bulamayan yaş damlalarına rağmen masama koyduğum bahar çiçeklerinin tadını gözümün ucuyla çıkartmaya çalışıyorum.Merdivenlerden inerken çantama...

Uzunca yazmıştım daha önce: İnsan neden dövme yaptırmak isteyebilir ki ? diye. Benzer sebeplerden kendimi tutamıyorum. Her gün olsa her gün bir dövme yaptırabilirim. Eh bu da benim hastalığım diyelim, normal karşılayalım. Herkesin bir tutkusu var ya ya da birden fazla! 🙂 benimkilerden biri de bu .. fırsat buldukça, anlamını...