4. sınıftaydım, babam sınıfa girdi, yanıma geldi, başımı kollarımın üstüne koymuş sırama kapanmıştım: çok üzgündüm! Başımı kaldırıp: “baba lütfen ama” dediğimi bugün bile hatırlıyorum. “Hayır olmaz” demişti. 23 Nisan gösterilerine katılmama izin vermiyordu! Hiç bir zaman anlamadım, hala bugün bile! Oysa ki yuvadaki folklör kıyafetlerimi o yaşımda uzun zamanlar evde giyip giyip dans ederdim, sahnede olmanın nasıl bir şey olduğunu bildiğimi sanmıyorum o yaşlarda ama dans etme duygusunun bence doğduğum andan beri kalbimin bir köşelerinden beni kışkırttığını düşünüyorum şu gün. Yıllar sonra, oldukça sonra, lisedeyken sahnede dans etmeyi becermiştim hem de kendi kareografimle! Ne kadar başarılıydı bilemem ama sahneye çıktığım zamanki ışıkları şimdi bile hatırlıyorum: gözümün içine girmişlerdi! Tıpkı dün akşam perde açıldığında ve kafasını yerden kaldırdığında Erin’in ilk yaptığı hareket gibi gözlerimi kırpıştırmaya başlamıştım. Gözlerinin içi acır insanın birden o ışık girince ama o ışığı seversen kalbin perde olur kapatır ve dans etmeye başlarsın, ayakların uçmaya başlar.. Ama benim oğlum birden ağlamaya başladı! Kalbim acıdı birden. Olmak istemediği bir yerde miydi ? Korkmuş muydu? Heyecanlanmış mıydı? Müzik başlamıştı ama o ağlıyordu. Hiçbir şey yapamadan öylece baktım, uçarak onu oradan almak istesem de mıhlandım kaldım! Sonra öğretmeni içeriye aldı ve yanımıza gelerek şöyle dedi : “Çişi gelmiş!”
E bir Tarkan değil ki bağırarak söylesin çocuk, ne yapacağını bilemediğinden ağlamaya başlamış 🙂 Gözlerim doldu.. Bazı duygular tecrübe edilmek zorunda bu hayatta, belki de heyecandan geldi çişi?? ne güzel bir heyecandır aslında o ilk anlar!

Sonra çıktı sahneye.. efeler gibi yerlere indi kalktı. Bize evde hiç göstermediği bir yüzünü gördüm orada, her hareketi kendince eksiksiz tamamladı. O kadar kişinin arasından da bana öyle bir baktı.. içime sığdıramadım O’nu ben!

Ben sahnede olmayı sevsem de çocukların bu kadar yorulmalarını, çıkıp gösteri yapmalarını artık bu yaşımda onaylamıyorum evet! Çok yoruldular, hepsi daha çok küçük, hepsi çaba içerisinde ama bir tek şey fark ettim ki yüzü gülmeyen tek çocuk yoktu! Akşam saat 22:00’ye gelirken hala hepsi sahnede zıplayıp, hoplayıp, şarkı söyleyip 23 Nisan’ı kutluyor, aylardır çalıştıklarını büyük bir beceri ile sergiliyorlardı! Allah herkese çocuk enerjisi versin! Amin! Zira benim seyrederken bile sonuna doğru pilim bitti!

Evet evet tekrarlıyorum sevmiyorum müsamereleri! Yine de kendi çocuğu olunca insanın söylediklerini yalayıp yutuyormuş! İtiraf ediyorum : Dün akşam hepsini seyrederken son derece eğlendim, keyif aldım, güldüm, yeri geldi gözlerim doldu! Çok naif bir hazırlıktı, naif bir gösteriydi. Bu kadar çocuğu ve gösteriyi kontrol etmeyi becerebildikleri için tüm ekibi ayrıca kutlamak gerekiyor zira gösterimiz Profilo AVM’nin tiyatro salonunda ve oldukça kalabalık bir ekiple gerçekleşti. Sunucuların ise 1. sınıf öğrencisi olması, ellerindeki yazıları teklemeden okumaları ve minimum şaşırma ile programı tamamlamaları takdire şayandı! Folik asit çocuğu bunlar diyorum her zaman.. sulu götürüp susuz getirecekler bizi.

Böylece bir ilk daha yaşanmış oldu hanemizde! Bence Erin yaptıklarından çok gurur duyuyordu. Gece boyunca bana durup durup böyle baktı!

Ne yapmak istersen yanında olacağımı ve yaptıklarından mutlu oldukça benim de gözlerimin güleceğini hiç unutmayasın..