23 nisanın tatil olmasını ve Alpay’ın” uçmak istiyorum” söylemlerini fırsat bilip şehirden biraz uzaklaştık. Küçük küçük faaliyetlere başlamanın zamanının gelip gelmediğini en iyi böyle anlayabileceğiz. Alpay uçamadı ufak bir “uçmayı” :d saymazsak.. tabii ben “nööölüyoo yaww” diye haykırınca benimle ne kadar dalga geçtiklerini bilmem mümkün değil zira hissettirmediler.. anlamıyorum.. korkuyorum.. ama naa’palım, keyif benim keyfim değil. Her nedense benimle gidilen uçuş faaliyetlerinde hava hiç izin vermiyor 😛 . “bak şu allahın işine diyor” içimdeki ses.

Uçuş yapmayı kalbine gömen Alpay ve diğer takımla beraber biraz camuş yapmaya bir dere kenarına indik, en çok camuşlayan gözlerinin aşağıya inmesini engelleyemeyen, çiçek vermekten yorulmuş, ilk uçuş deneyimi için kalbimi hoplatmış, rüzgarın verdiği hafif sersemlik ile hamağa serilip öğlen uykusunu huzur içerisinde yapan, bizi çatır çatır çatlatan Erin oldu.. böyle altından üstünden hafif esen rüzgarın eşliğinde yanında- tamam biraz rengi karışık bir dere – şıkır şıkır dere akarken mışıl mışıl uyuyup bize küçük bir piknik yapma şansı verdi.

Akşam da Eray amcamızın ve Gülay yengemizin yeni evinde teras keyfi yapıp babaanne ve dedeyi yazlığa uğurladık.. bu durumdan en çok ben muzdaribim galiba .. hafta da bir de olsa “yorgun anne” geceleri artık yok. Bye bye hepinisss..
Üstelik yeni bir diş gelişinin müjdesini vermek üzere bizi yormaya başlamışken hiç de iyi olmadı bu durum.. 20 gün önceye geri gidip yeniden yaşananları hatırlamak gerekecek: yemek yenmiyor,uykular saat başı bölünüyor, gündüz en fazla 1 saat uyunuyor ve sürekli meme isteniyor.. diş sendromları yine başladı. Umarım bu sefer çabuk çıkar!!Hepimizin keyfi kaçıyor bu dönemlerde..