Hiç olmayacak sandım.. bir daha sanki yıllar geçecek ve ben hiç taze bahar havasını ciğerlerime çekemeyeceğim sandım. Herşey çok hızlı oldu ve biz bebeğimizle bu sefer göğsümde yine yeni yeniden ormanlara çıktık. Pek kolay olmadı;ilk elin günahı olmaz dedik. Çıktığımız saati yanlış seçtik gibi geldi bize haftaya daha geç bir...

Bugüne kadar hamileyken hep aman nazar değer diye çoğunu yayınlamadım ultrasonlarımın. Ama doğumdan sonra bu mucizevi yolculuğu yayınlamayı çok istiyordum. İşte vakit o vakit. Özellike 4D ultrasonun nasıl acayip bir duygu olduğunu anlatmak zor. Karnımdaki bebeğin nasıl birine benzediğini 5. aydan itibaren biliyordum. Özellike son haftalarda yüzü dönük olan bebeği...

Birkaç gündür sadece yatak odası Erin’in odası salon arasında mekik dokuyorum. Kafamı uykusuzluktan kaldıramıyorum. İlk defa doğumdan beri bu kadar sıkıntılı bir haftasonu yaşadım. Erin’im hep gazlıydı, hep ağladı artık pazar günü çığırından çıktı. Annem haftasonları evine dönüyor dolayısıyla Pazar günü bu durumda Alpay ve ben yalnızdık. Artık iyice gerilen...

Sonunda oldu: Göbek bağımız da düştü. Atalet içerisinde olan oğlum karnımdan kopup dünyaya gelmek için bu kadar beklettikten sonra sünnetimiz bile iki günde iyileşmişken göbeğime olan bağlılığını 19 gün sürdürdü.Ya bu adam çok yavaş olacak !! – imdatttt!!- ya da beni çok seviyor hiç kopmak istemiyor 🙂